Serwis bezpłatnej gazety Urzędu Dzielnicy Bielany m.st. Warszawy

Szaconek, szaconek dla pani Marii Piechotkowej i jej małżonka Kaziuchny! Wielka to postać, i nie ma co dyskutować! – pan Poldek pokazał mi „Nasze Bielany” z reportażem o stuleciu urodzin projektantki.

Jak postrzegają naszą dzielnicę jej mieszkańcy? Od zawsze mnie to intrygowało. Dlatego przygotowałem pytania ankietowe, które zadałem Bielańczykom:

W listopadowym wydaniu „Naszych Bielan” zasugerowałem na prezent pod choinkę płytę zespołu The Beatles – „Abbey Road” i przedstawiłem genezę nagranych utworów. Dostałem liczne sygnały, bym dopisał uzupełniającą część drugą, co niniejszym czynię z wielką przyjemnością. Taki mój prywatny prezent dla Was, drodzy Czytelnicy.

Oto fakty, ciekawostki oraz inne muzyczne smakołyki. „Abbey Road” jest przedostatnią wydaną katalogową płytą długogrającą zespołu, ale ostatnią, jaką nagrali w swojej karierze.

Święta Bożego Narodzenia tuż, tuż. Bielańskie sklepy przybrały odświętny wygląd, a z głośników sączy się nastrojowa muzyka…

Nasza dzielnica od kilku lat stała się ulubionym miejscem zamieszkania wielu osób z innych części stolicy, ba, całej Polski. Choćby za sprawą zieleni czy dogodnej komunikacji miejskiej. Wyrastają nowe domy, w których mieszkacie. Więc witamy Was bardzo serdecznie i mamy nadzieję, że znaleźliście swą małą Ojczyznę. Poznajcie ją bliżej podczas jesiennych, październikowych spacerów. Oto ona.

Był wrzesień 1969 r., dokładnie pół wieku temu! Akurat wróciłem ze szkoły, a w domu czekała na mnie wspaniała niespodzianka…

…nucił pod nosem słynny standard jazzowy mój kolega, który po latach przybył z Ameryki na rodzinne Bielany. Przywitałem go serdecznie przed stacją metra „Słodowiec”. Co z tego dalej wynikło w gorący sierpniowy dzień? Przeczytajcie.

Z tym materiałem nosiłem się niczym przysłowiowa kura z jajem. Jak go ująć? Jak skondensować bielańską codzienność? Przeczytajcie, gdyż każdy z mieszkańców dzielnicy odnajdzie tutaj swoją historię. Zatem…

Od razu przejdę do rzeczy. Często bywa tak, że coś planujemy, mamy na przykład ciekawy temat na felieton, ale życie szybko weryfikuje nasze zamierzenia. Tak się właśnie stało. Piszę te słowa emocjonalnie nie bez powodu i nie wstydzę się tego. Taki jestem i już.

Robiąc majowe porządki, odnalazłem kilka egzemplarzy „Hutnika Warszawskiego” z lat 1976–1978. Oto fragmenty artykułów: bezcenny bielański obraz czasu i miejsca.

Czas szybko płynie... Już od 20 lat tworzymy tę gazetę dla Bielańczyków. Zapraszam więc na krótką, sentymentalną podróż.

Dawno, dawno temu, byłem małym bielańskim ludzikiem. Karakan po prostu, co tu dużo gadać. Teraz, swoje lata mam, mniejsza z tym. Resztę dygresji sobie odpuszczę, bo nie na temat wyjdzie.

Szanowny Panie Redaktorze Naczelny w miejscu. Piszę ja do Pana w konwencji, ponieważ sztuka epistolografii zanika w narodzie, co mnie uwiera niemożebnie.

Witamy najmłodszych Czytelników miesięcznika „Nasze Bielany” w konkursie na spostrzegawczość.

Święta Bożego Narodzenia tuż, tuż... Nadchodzi magiczny czas wspólnego śpiewania kolęd i pastorałek. Poznajmy bliżej ich genezę, bo warto. Zatem...

100-lecie odzyskania przez Polskę Niepodległości skłoniło mnie do innego ujęcia tematu. Oficjalnych relacji z obchodów tego święta jest w mediach bardzo dużo, a ja nie chciałbym ich powtarzać.

Jest taki czas w przyrodzie, gdy lato odchodzi i z wolna nastaje piękna, polska „złota jesień”. Wówczas Bielany zmieniają się nie do poznania. Ubrane w kolorowe szaty liści, nęcą, wabią, oczarowują... O tym dziś właśnie.

Tak, tak, przyznaję, dzisiejszy tytuł może się kojarzyć z prywatkowym przebojem Wojciecha Gąssowskiego, ale... refleksja wrześniowa mnie naszła... Oto ona.

Sierpień ma się już ku końcowi i lato powoli odchodzi. Wędrując po naszej dzielnicy, wciąż jestem zaskakiwany ciekawymi odkryciami.

Wakacje to czas podróży oraz zwiedzania ciekawych miejsc. Oto mini przewodnik dla osób, które przyjechały turystycznie na Bielany. Witamy serdecznie i zapraszamy na spacer.

To marzenie bardzo wielu Polaków i wszystkich kibiców polskiej reprezentacji piłki nożnej. Moje też. Naturalnie chciało by się, aby nasi piłkarze strzelali gola za golem i grali z klasą.

Panie i Panowie, sezon ogórkowy uważam za otwarty! Dlaczego? Już mówię.

Na tropie zagadek z przeszłości

Przyszła w lekkiej nieśmiałości; zielona, pachnąca, uśmiechnięta. Wiosna, ach to ty! Więc wyruszyłem na bielańskie ulice, parki i skwery, aby ją podziwiać. Dotknąć.

Wielkimi krokami nadchodzi Wielkanoc oraz „lany poniedziałek”. W bielańskich domach trwają ostatnie przygotowania: sprzątanie, kupno i święcenie palemki, nabycie niezbędnych wiktuałów itd.

Idzie wiosna, powtarzamy z nadzieją, że przyspieszymy nadejście wszystkiego, czego nam brakowało przez zimowe miesiące: ciepła, słonecznych dni, zwariowanego wiatru goniącego chmury po niebie.

Od kilku tygodni cała Polska sekunduje alpinistom, uczestniczącym w wyprawie na K2 – najwyższy szczyt w paśmie Karakorum. Zamierzenie toodważne i pionierskie. Nikt dotychczas zimą nie zdobył tej góry. Determinacja zespołu, by zdobyć szczyt jest niezwykła.

Dwa miesiące temu weszliśmy w kolejny rok. Hucznie, z przytupem i nadziejami na przyszłość. O tym oraz kilku pokrewnych bielańskich sprawach słów kilka.

Czas szybko płynie. Przemija... Tramwajom w Warszawie „stuknęło” 150 lat. Warto o tym przypomnieć. To wspólna historia: miasta, Bielan, każdego z nas. Zatem, ruszajmy w podróż sentymentalną, nie tylko po szynach...

Niezwykła ulica. Niepowtarzalna. Zaczarowana. Szczególnie nocą. Listopad, późna pora. Zdarzyło się tak...

Czas szybko płynie. Szczególnie jesienią. Od 15 lat jestem tu z Wami. Nie dość tego. Już 150 moich felietonów ukazało się na łamach gazety. I o tym dziś właśnie: kulisach ich powstawania, meandrach, przygodach...

Więc robię „na hucie” jako plastyk, ale... zatrudniony na etacie szlifierza wałków i otworów. Takich paradoksów oraz innych zaskakujących zdarzeń było więcej. Zatem...

Dzieciństwo kojarzy się, większości z nas, z placem zabaw, na którym królowała huśtawka, okupowana zwykle przez innych użytkowników tego wspaniałego miejsca.

Po trzykroć lubię wiosnę. Lubię wiosnę, bo jest wreszcie cieplej, a moim największym wrogiem jest zimno. Lubię wiosnę, bo zapowiada lato, a cóż może być rozkoszniejszego nad długie słoneczne dni pełne życia i witalności. Lubię wiosnę przede wszystkim dlatego, że po brudnym przedwiośniu sprząta świat z taką determinacją i zacięciem, iż nawet najbardziej nieposłuszne i leniwe rośliny zaczynają zielenieć, pachnieć i błyszczeć w przygrzewającym słońcu.